Det e noko eget med augeblikket frå man tar sjansen, til vatnet slukar ein. Kalde knivar bit seg inn i huden. Nokre små lange brøkdelar av nokre sekund, før man kjempar mot tyngdekrafta og kjempar seg upp og bryt vannflata.
Ja, særleg kaldt e ikkje Tinnsjøen lenger nå, så upplevinga e ikkje den største. Men når det e riktig kaldt og det bit skikkeleg, da kjennar man seg levande.
Ikkje fe det. Fe ein fem-åring med svømmeringar, så kjennes nok eit sprang på eit par meter levandes nok. Eit slikt hopp e nok til at ein ung kropp kan slå seg skikkeleg, både her og der. På samme måte som møte med sykkelstonga, eller pissing på straumgjerdet, e eit sommårminne mange skulle gløymt, kan Tinnsjøen kjennast på samme brutale måten.
Fe kånn andre, e slikt ein fin avsluttning på ein fin dag i Tinnsjøliun. Ein ganske ordinær dag på Moen, som snart blandast i hop med alle andre og snart gjeng i gløymeboka. Fe femåringen, så e det kanskje einaste dagen frå denna sommårn han kjem til å hukse som vaksen. Det e vært å å tenke over……
PS: Nokre 360-bilder frå skogsturen i dag….
(Sjå fleire innlegg med 360 panorama bilder her.) Fe 360 panoramabildene rår eg bruk av smarttelefon eller løsåbrætt. Bruk helst gyroscop- knappen i v. hjørnet for best uppleving. 
Jan-Eilert Pedersen 